Narratief is 'Far From Heaven' bijgevolg een volbloedig melodrama. Julianne Moore kruipt in de huid van een brave huisvrouw die er op een dag achterkomt dat haar echtgenoot seksuele gevoelens koestert voor andere mannen. Na veel vijven en zessen belooft Dennis Quaid, de man in kwestie, dan maar de hulp van een dokter in te roepen om hem van zijn -de film speelt zich nu eenmaal af op het einde van de jaren vijftig- ziekte te verlossen. Niet lang daarna zet Moore echter zelf haar huwelijk op het spel, wanneer ze zich op haar beurt aangetrokken voelt tot haar zwarte tuinman.

Homoseksualiteit en interraciale relaties liggen vandaag de dag alweer iets beter in de markt, maar vijftig jaar geleden kon je dergelijke hete hangijzers maar beter vermijden. Haynes trekt zich daar niets van aan en slaagt er op die manier in zijn (in zeker opzicht) geschiedkundige drama een wonderlijke dimensie mee te geven. De vertolking van Moore is als vanouds weergaloos en de opmerkelijke filmscore van Elmer Bernstein zet de intenties van de filmmaker nog meer kracht bij.

'Far From Heaven' is zonder meer een van de markantste films van het jaar, al was blijkbaar lang niet iedereen het daarmee eens. Julianne Moore zag immers voor een vierde keer een felbegeerde Oscar aan haar neus gaan. De actrice was dit jaar zowel genomineerd in de categorie beste actrice (Far From Heaven) als in de categorie beste vrouwelijke bijrol (The Hours). Ze kon echter enkel toekijken hoe Nicole Kidman en Catherine Zeta-Jones er met haar goud vandoor gingen.